Patatgeneratie, en de wagen van het volk
Al enige tijd rij ik op “frituurdiesel”, zodat ik niet aan olie-oorlogen mee hoef te betalen. Dat lijkt heel sociaal, maar het is gewoon logisch als je militair-historisch museumgids bent. Nu ik veel op Marktplaatstoernee ben voor mijn aquathermische tuinophoging, betaalt zich dat dubbel uit. Het leverde me onlangs een tweede Transporter op. Die zwarte op bijgaande foto. En evenals het termietennest-in-aanbouw rechts is hij onderdeel van de zonnespiegel-luchtcirculatie. Maar het kan nóg socialer.
Want het ophogen begon natuurlijk met het verwijderen van een plak zwaar zand, zodat ik flink de hoogte in kon met lichte puimsteenkorrels. Zodat die alom gratis-af-te-halen bloembakken er rechtop in kunnen bij wijze van luchtkanaal en eventuele afwatering in geval van nood. En de nood is op voorhand al aan de man: de buurman in dit geval. Want ik wil niet alle hanen over één kam scheren, maar afwateren op de gezamenlijke poort is nog altijd bliksem en inslag. Bij een plofbui of aanhoudende herfstregens kan het poortje dat nooit hebben vanaf al die tuinschuurtjes en tuinschuren natuurlijk. En je hoeft niet bij de Weerclub Gouda te zitten om aan te zien komen dat we dat alsmaar vaker zullen krijgen de komende jaren. Leuke club, trouwens. Welkom. We doen zelfs fijnstofmetingen tegenwoordig. Wist je dat sedum tegen fijnstof helpt, en elektrisch rijden juist niet? Blijf lezen! Het wordt een sedumparadijsje, is het al eigenlijk.
Over sociaal gesproken: al die sedum rond mijn binnenkort zelfkoelende terras is natuurlijk ook goed voor de hele buurt. In ons geval een dik dozijn achtertuinen die aan dezelfde L-vormige poort zitten. Waarvan het achterste deel - waar mijn tuin is - verhoogd is met oud zand uit mijn tuin, en het middendeel net prachtig strak getrokken is met nieuw zand van mijn buurman die de waterpas hanteert alsof de aarde plat is, en geen bol. Iedereen is weer op het rechte pad. Wie had dat gedacht. Ik niet, in ieder geval.
Maar het meest sociaal vind ik de superleuke Marktplaats-toerneetjes. Vooral de gesprekken van mensen die tot hun verbijstering horen dat hun restanten een tweede leven krijgen in een aquathermische zonnespiegelcentrale van het tuinophoogproject van een klimaatburgemeester. Er gaat een koeler van een thuisbrouwerijtje in; ik start een dakbedekkingsexperiment met slootkroos-tegels als opvolger voor de tuinschuursedum (ja dat kan op te schuine daken maar ik kom nog wel terug op deze overstap naar eendenkroos); de schapenscheerder wist niet wat ie hoorde terwijl hij al heel wat gewend was qua toepassingsmogelijkheden… En de aluminium koeienstalgordijnrails leverde bij die boer ook wel een “jij liever dan ik”-momentje op. Trouwens niet bepaald “gratis af te halen”: technisch materiaal zoals aluminium, koper en roestvaststaal ruil je voor je stuiver- en zilverwerk.
Maar op mijn hoofdpodium in het terrashoekje is inmiddels verschenen: de tweede tuinhaard. Wederom niet in zijn oorspronkelijke gebruiksdoel, want fijnstof is niet sociaal richting omwonenden met astma. Maar hier komt ie: mijn vijfde Transporter, dus dat zwarte keteltje op de foto, heeft een vaste parkeerplaats op eigen grond. Terwijl mijn rijdende frituurdiesel-pakezeltje niet langer om de realiteit van de milieuzones heen kan (maar wel zal móéten, namelijk door om te rijden, en na de gedoogperiode is de tractieradius dus voortaan beperkt), staat mijn nieuwe aanwinst te wachten tot hij aan de slag kan. Zijn nieuwe functieomschrijving: toevoer van de zonthermische dampcondensschacht waarmee ik van de tuin een uitvergroting maak van een miniem zonnespiegeltje waarop het allemaal draait. Scheelt grondstoffen. En uiteraard geen zonnepanelen uit heropvoedingskampen, dat zou een schaduw werpen op de sociale dimensie van mijn tuinophoogproject.
En waar blijven die zonnespiegels dan? Ik zie geen spiegels op de foto!
Dat worden doorkijkspiegels en radiatorfolie, ja je moet een beetje door de gebaande paden heen kijken. Maar daar heb ik nu even geen woorden meer voor.
